 |
| Hincz |
Over de Hongaarse schilder Gyula Hincz (1904-1986) doet het verhaal de ronde dat hij in 1926 in Parijs regelmatig met Picasso at en dronk, waarbij degene die recent een schilderij had verkocht, betaalde. Hincz draaide vrijwel altijd voor de rekening op. Deze legende, waar of niet waar, moet uiteraard illustreren dat de Hongaarse schilder misschien wel van hetzelfde niveau was als de grote meester en is mogelijk ook mede de oorsprong van de bijnaam die hij in Hongarije heeft: de Hongaarse Picasso.
Wie schetst onze verbazing toen we er onlangs, na toch al vijf jaar in Vác te hebben gewoond, achter kwamen dat een belangrijk deel van Hincz’s werk zich hier in dit stadje bevindt? Het wordt goed verborgen gehouden, in een klein museum dat zich volgens een niet al te groot uitgevallen bord bij de ingang “Értéktár”(Het Depot) noemt. Nog kleiner dan dat bord is de vitrine met de poster waarop aangekondigd wordt wat het museum zijn bezoekers te bieden heeft. Jammer, want nu we er eenmaal binnen zijn geweest, was de eenduidige conclusie: dat moet elke kunstliefhebber die in Vác is, gaan zien. Hincz is best een ommetje waard.
 |
| Hincz |
De vergelijking met Picasso gaat wellicht wat ver, maar een feit is dat het werk van Hincz – kleuren, vormen, composities – buitengewoon expressief is en altijd veel mensen heeft aangesproken. Zijn vroege schilderijen uit de jaren twintig, dertig en veertig van de vorige eeuw hebben onder invloed van zijn reizen naar Rome, Parijs en Berlijn surrealistische en kubistische trekken. Maar het figuratieve blijft in zijn werk altijd een belangrijke rol spelen en in de loop van zijn leven heeft hij zich steeds weer open gesteld voor nieuwe stijlen en vormen, van realistisch (in de beginperiode van het communisme in Hongarije) tot abstract. Hij maakte van alles: genrestukken, historische schilderijen, portretten, maar ook posters en plakkaten, muurschilderingen, tapijten, glaswerk, beelden en niet te vergeten heel veel boekillustraties. Dat laatste is ook de kunstvorm waar de meeste Hongaren hem van kennen.
Zo werd hij gaandeweg een van de bekendste kunstenaars van Hongarije – een aantal van zijn werken hangt in de Hongaarse Nationale Galerie op de burchtheuvel – maar internationaal maakte hij, ‘opgesloten’ als hij was binnen de grenzen van het Oost-Europese, nooit naam. In 1983 doneerde hij 400 van zijn werken aan Vác, zijn favoriete stad (hoewel hij er niet vandaan kwam en er nooit woonde of werkte) en na zijn dood verwierf Vác via de familie nog 1300 andere werken. In de permanente tentoonstelling in de grote zaal en het trappenhuis van Het Depot is daarvan noodgedwongen slechts een klein deel te zien. Maar wat er hangt, is zeer de moeite waard. En dat in zomaar een provinciestadje.
 |
| Hongaarse Ark van Noach |
Behalve Hincz heeft Het Depot trouwens nog een aantal, onderling totaal niet samenhangende tentoonstellingen in de aanbieding, die ieder op zich misschien minder de moeite waard zijn, maar als je er toch bent, zeker leuk genoeg zijn om niet over te slaan. Curieus is het suikerwerk van twee lokale suikerbakkers, waaronder een vaas van suiker die eruit ziet alsof hij van porselein gemaakt is. Dan is er een tentoonstelling van gietijzerwerk, wat aanzienlijk minder boeiend klinkt dan hij in werkelijkheid blijkt te zijn. Verder is er nog het werk van een bekende boekbinder (maar om eerlijk te zijn, als je één in leer, met goudsnit gebonden boek hebt gezien, heb je ze een beetje allemaal gezien) en dat van twee pottenbakkers, vader en dochter, waarbij vooral een door de vader gebakken tegel een curiositeit is: de afbeelding stelt de Ark van Noach voor die onder Hongaarse vlag vaart.
No comments:
Post a Comment